Αλήθεια, θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά (τουλάχιστον κάποιοι από εμάς) που περνούσαμε ώρες ατέλειωτες έξω στις αλάνες; Παίζαμε με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς χωρίς να κουραζόμαστε και πάντα με το γέλιο στα χείλη μας.
Χαρούμενα, ανέμελα χρόνια. Αγνά, καθάρια μυαλά χωρίς εξαρτήσεις από ηλεκτρονικής μορφής παιχνίδια. Χωρίς ακτινοβολία, χωρίς διαδίκτυο.
Προσωπικά, θυμάμαι επίσης τα παιχνίδια που παίζαμε στο χαρτί. Κάποιοι από εμάς τα έπαιζαν και μέσα στην σχολική τάξη την ώρα της βαρεμάρας!!!
Τρίλιζα, κρεμάλα, τελίτσες, φυτά και ζώα
Τρίλιζα
Η τρίλιζα παιζόταν από δύο παίκτες. Ο κάθε παίκτης έβαζε το σημάδι του (Χ ή Ο) σε ένα τετραγωνισμένο σχήμα και προσπαθούσε να “κλείσει” μια γραμμή. Είτε οριζόντια είτε κάθετα ή διαγώνια.
Κρεμάλα
Η κρεμάλα επίσης παιζόταν από δύο παίκτες. Ο γρίφος ήταν μια λέξη. Ο ένας παίκτης προσπαθούσε να λύσει τον γρίφο βρίσκοντας τα γράμματα που τον αποτελούσαν. Όσο αργούσε ο άλλος παίκτης “κρέμαζε” τον πρώτο ζωγραφίζοντας σημεία του σώματός του.
Τελίτσες
Οι τελίτσες ήταν το παιχνίδι της βαρεμάρας. Πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τετράγωνα με μικρές τελίτσες η μια πίσω από την άλλη. Επίσης παιζόταν με δύο παίκτες και κάποιοι το έπαιζαν και …μέσα στην τάξη…
Φυτά και ζώα
Τέλος, τα φυτά και ζώα ήταν διδακτικό παιχνίδι. Παιζόταν με όσους παίκτες υπήρχαν εκεί. Χωρίζαμε με στήλες μια κόλλα και στην κάθε στήλη έπρεπε να βρούμε λέξεις που ν’ αρχίζουν από ένα συγκεκριμένο γράμμα του αλφαβήτου που το καθόριζε ένας από την παρέα με τη σειρά. Ο πρώτος που συμπλήρωνε όλες τις στήλες ήταν ο νικητής.
Όμορφα, ανέμελα χρόνια. Οι μόνες μας έγνοιες ποιός θα ήταν ο νικητής στο παιχνίδι, ποιός θα έβαζε τα περισσότερα γκολ στο ποδόσφαιρο… μέσα στο χωράφι της γειτονιάς! Χωρίς κινητά, χωρίς ηλεκτρονικά, χωρίς διαδίκτυο… κοινωνικοποιημένα παιδιά!
