Κάτι ήξερε ο Steve Jobs, γνωστή προσωπικότητα στο χώρο της τεχνολογίας, όταν είπε ότι: «ο μόνος δρόμος για να κάνεις εξαιρετική δουλειά, είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις».
Όταν πια ξημερώσει και είσαι ακόμα κρυμμένος κάτω από τα παπλώματα και κάνεις χίλιες σκέψεις, αυτό που ίσως σε κάνει δυνατό, αυτό που σε κάνει να σηκωθείς είναι οι ελπίδες σου. Τα όνειρά σου. Οι γύρω σου, οι άνθρωποί σου. Αυτοί οι πέντε, δέκα και ίσως πιο πολλοί που θέλουν να χαμογελάς και να είσαι καλά. Χαμογέλασέ τους και ξεκίνα τη μέρα σου.
Θα περάσεις μια μέρα δύσκολη, γεμάτο άγχος, πίεση, υπερένταση και θα επιστρέψεις στο σπίτι, στο δωμάτιό σου. Αν δεν μένεις μόνος, θα αναζητήσεις ένα χώρο που θα είσαι εσύ και η σκιά σου. Η αναπνοή σου, η ανάσα σου. Το πρόσωπό σου. Η καρδιά, το σώμα και η ψυχή σου. Εσύ. Μόνος. Θα χαζέψεις στον καθρέπτη το πρόσωπό σου. Τα μικρά, από την κούραση μάτια σου. Το χέρι σου και τα δάκτυλά σου, γδαρμένα ή κοκκινισμένα από τη δουλειά, από την πένα, από το μαγείρεμα, από τις δουλείες του σπιτιού. Θα αντικρίσεις το σώμα σου. Το όμορφο. Το δικό σου. Το μοναδικό. Αγκάλιασέ το με τα όμορφα χέρια σου. Φίλησε τα δάκτυλά σου και πες «είμαι όμορφος-η». Και ρίξε ένα χαμόγελο.
Όταν πια η μέρα θα τελειώσει θα συνειδητοποιήσεις πως στο τέλος της μέρας, αυτός που βγαίνει νικητής, είσαι εσύ. Όχι αυτός που σου χάλασε τη μέρα. Όχι αυτό το απάνθρωπο ον που σε έκρινε. Θα βγεις νικητής, εσύ και μόνο εσύ. Είτε κουράστηκες, είτε λύγισες, είτε έκλαψες, είτε έσκασες χαμόγελα, είτε χάλασε η μέρα σου από το οποιοδήποτε γεγονός. Στο τέλος της μέρας, το βράδυ, εκεί που θα χωθείς στο κρεβάτι σου και θα σ’ ακούει μόνο το μαξιλάρι, θα δεις τι κέρδισες από αυτή τη μέρα. Είτε κέρδισες πείρα, είτε γνώσεις, και άλλα, το σημαντικό κέρδισες και πήρες μαζί σου το χαμόγελο της στιγμής. Το χαμόγελο της επιτυχίας – ίσως όχι την ολοκλήρωση της επιτυχίας, αλλά έστω και ένα κομμάτι της. Μέχρι να χτιστεί και να μεγαλώσει και να γίνει ίσα με σένα.
Έτσι λοιπόν, θα καταλάβεις πως ότι έκανες σήμερα, το έκανες εξαιρετικά. Το έκανες με αφοσίωση και αγάπη. Το έκανες εκτιμώντας τον δρόμο που επέλεξες. Το σωστό δρόμο, κάνοντας εξαιρετική δουλειά. Έκανες ότι μπορούσες. Έκανες και θα συνεχίζεις να κάνεις αυτό που αγαπάς. Άρπαξες το χαμόγελο της στιγμής. Της δικής σου στιγμής και το κρατάς μέχρι να σου το γκρεμίσουν και πάλι. Σαν αυτήν την *μικρή αράχνη στη γωνιά του κελιού του φυλακισμένου, γραμμένο από τον αγαπημένο Τάσο Λειβαδίτη. Τον έσωσε λέει – τον φυλακισμένο-, η αράχνη, την οποία έβλεπε «ακούραστη και υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της». «Και κάθε μέρα της τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας. Κι εκείνη τον ξανάρχιζε κάθε μέρα. Και της τον χάλαγαν πάλι. Και τ’ άρχιζε ξανά».
