Υπάρχουν στιγμές που ο αθλητισμός συναντά την ανθρωπιά και τον πολιτισμό. Στιγμές που ακόμη και όταν όλα πάνε στραβά σου δίνουν δύναμη για τη συνέχεια. Επαναφέρουν την πίστη στον άνθρωπο. Μια τέτοια αφορά και το Καραϊσκάκειο ίδρυμα.
Ο Μιχάλης Καραϊσκάκης ήταν διαιτητής στην Κύπρο απ’ το 1990 μέχρι και το 2005. Οι παλαιότεροι τον θυμούνται καλά όχι όμως για τον λόγο που θα έπρεπε. Οι βρισιές, οι διαμαρτυρίες, οι φωνές είναι μάλλον ο λόγος που κάποιοι ξέρουν το συγκεκριμένο όνομα. Και αυτό είναι λάθος γιατί πρόκειται για ένα άνθρωπο, ο οποίος πρόσφερε ουσιαστικά στην κοινωνία μας και πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Εκεί που χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου
Το 1992 ήταν μια άσχημη χρονιά για τον Μιχάλη. Ο γιος του Ανδρέας αναγνωρίστηκε με μυελοβλαστική λευχαιμία και μπήκε στην πιο σκληρή μάχη της ζωής του. Μια από αυτές τις μάχες που δεν θες. Κι όμως ο μικρός Ανδρέας πάλεψε με όλο του το είναι χωρίς να είναι μόνος.
Όλοι μαζί μπορούμε
Δυστυχώς στην Κύπρο τότε δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά. Ο μικρός Ανδρέας έπρεπε να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Τα χρήματα πάρα πολλά. Έτσι διοργανώθηκε μια Παγκύπρια εκστρατεία για συλλογή χρημάτων. Ο κόσμος της Κύπρου ενώθηκε και έδινε τον δικό του οβολό για τον μικρό Ανδρέα.
Τον Δεκέμβριο του 1993 ο μικρός Ανδρέας έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων. Μόλις 4 ετών. Την ίδια ώρα που η μητέρα του ήταν έγκυος 4 μηνών. Η οικογένεια Καραϊσκάκη κουβαλούσε το δικό της μεγάλο – αβάσταχτο σταυρό. Είναι από αυτές τις στιγμές που τα λόγια είναι στ’ αλήθεια φτωχά για να περιγράψουν τον πόνο μιας οικογένειας που χάνει το ένα παιδάκι 4 ετών.
Ο μικρός Ανδρέας όμως πρόλαβε να δώσει τόσα πολλά στην κοινωνία μας. Χάρισε ουσιαστικά ζωή σε πολλούς συνανθρώπους μας.
Η κίνηση που έσωσε πολλές ζωές
Και αυτό γιατί ο Μιχάλης Καραϊσκάκης και η γυναίκα του Κατερίνα, μετέτρεψαν τον χαμό του παιδιού τους σε ελπίδα για τόσους άλλους. Απ’ την εκστρατεία που έγινε είχαν μαζευτεί 60 χιλιάδες λίρες. Τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη. Τα λεφτά δεν πήγαν χαμένα. Χωρίς να έχουν υποχρέωση ο Μιχάλης και η Κατερίνα συναντήθηκαν με τον τότε Υπουργό Υγείας, Μανώλη Χριστοφίδη και του πρότειναν τη δημιουργία ενός φορέα στήριξης των συνανθρώπων μας που πάσχουν από λευχαιμία.
Έτσι τα λεφτά που είχαν μαζευτεί για τον μικρό Ανδρέα, δόθηκαν για τον σκοπό αυτό. Με τη βοήθεια του Χρίστου Ανδρέου (Πρόεδρος του Συνδέσμου Προσφοράς Αιμοπεταλίων), της Ευάνθης Θεοδωρίδης (Πρόεδρος του Λευχαιμικού Ηνωμένου Βασιλείου), του Υπουργείου Υγείας της Κύπρου και φυσικά την πρωτοβουλία της οικογένειας Καραϊσκάη στις 28 Αυγούστου 1996, δημιουργήθηκε το γνωστό μας «Καραϊσκάκειο Ιδρυμα».
Ένα φιλανθρωπικό οργανισμό ο οποίος λειτουργεί ως τράπεζα δοτών μυελού των οστών. Δίνει ελπίδα ζωής σε συνανθρώπους μας που πάσχουν από λευχαιμία και άλλες αιματολογικές παθήσεις.
Όραμα όπως δήλωσε ο Μιχάλης Καραϊσκάκης ήταν να σώσουμε έστω και μια ζωή. Και η αλήθεια είναι πως το «Καραϊσκάκειο Ίδρυμα» έσωσε πολλές ζωές. Ο θάνατος του μικρού Ανδρέα Καραϊσκάκη, έδωσε ελπίδα και ζωή σε πολλούς άλλους. Και το μόνο που μπορούμε να πούμε εμείς είναι ένα ευχαριστώ για την ελπίδα που έδωσαν σε όλους μας.
