Υπάρχουν πολλές ταινίες που έγραψαν ιστορία. Κάποιες για την πλοκή και το σενάριο τους, άλλες για τις ερμηνείες, τα εφέ, το μοντάζ, τη μουσική τους. Αυτή τη φορά θα σχολιάσουμε την ταινία – φαινόμενο του Γαλλικού – Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, την Αμελί. Μια ταινία η οποία ακουμπά τον θεατή με ένα διαφορετικό (απ’ τον συνηθισμένο) τρόπο.
Η διαφορετική σχολή σκέψης
Η Αμελί μέσα απ’ τον σαρκασμό, τη φινέτσα και τον Ευρωπαϊκό τρόπο κινηματογραφικής σκέψεις κέρδισε το κοινό. Χαρά, εκπλήρωση ονείρων, προσφορά, χαρά και έρωτας είναι τα στοιχεία που αναδεικνύει η συγκεκριμένη ταινία. Έχει ήδη περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορία ως μια απ’ τις πιο πετυχημένες ταινίες όλων των εποχών.
Η πλοκή
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι. Η Αμελί έχει τα πάντα τακτοποιημένα και αυτή φέρνει την πλήξη. Μια μέρα βρίσκει στο διαμέρισμα της έναν κρυμμένο «θησαυρό» με παιδικά αντικείμενα, και εκεί τα πάντα αλλάζουν. Στην πορεία αποφασίζει πως θα φτιάξει τη ζωή όσων χρειάζονται την χείρα βοηθείας. Απ’ τον ηλικιωμένο που εδώ και 20 χρόνια αντιγράφει τον πίνακα του Ρενουάρ, στον μανάβη της γειτονιάς μέχρι και την θυρωρό του κτιρίου που μένει η οποία περιμένει εδώ και χρόνια ένα γράμμα απ’ τον έρωτα της ζωής της.
Η Αμελί βοηθά τους ανθρώπους να ψάξουν και να βρουν την ευτυχία. Να «βγάλουν» από μέσα τους τον καλύτερο τους εαυτό. Και σε όλα αυτά έρχεται και ο έρωτας με την Αμελί να ανακαλύπτει τι σημαίνει αγάπη.
Αριστούργημα σε όλους τους τομείς
Ο Ζαν Πιερ Ζένε παίρνει άριστα στην σκηνοθεσία και μαζί με τον Γκιγιόμ Λοράν που είχε την ευθύνη του σεναρίου δημιούργησαν ένα αριστούργημα. Η Οντρέι Τοτού δίνει όλο της το είναι και σαγηνεύει με τον ρομαντισμό της, ενώ ο Γιάν Τιέρσεν προσθέτει τη νότα της τελειότητας καθώς στόλισε ηχητικά με τον καλύτερο τρόπο την ταινία. Θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε στον Μπρούνο Ντελμπονέλ υπεύθυνο φωτογραφίας.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο BAFTA για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο, ενώ προτάθηκε για πέντε Όσκαρ. Μυστικό της επιτυχίας, το γεγονός πως επένδυσε στη θετική πλευρά και σε ευχάριστα συναισθήματα.
