Η ποίηση και η λογοτεχνία στη ζωή του κάθε ανθρώπου έχει σημαντικό ρόλο. Μ’ αυτά τα δύο σπουδαία «όπλα», ο άνθρωπος μπορεί να δει τη ζωή με άλλο μάτι και να ονειρευτεί. Ακόμα, έχει τη δυνατότητα, κυρίως, μέσα από την ποίηση να προβληματιστεί. Μέσα από τα μυστήρια μηνύματα που κρύβουν οι ποιητές και οι συγγραφείς μπορεί να καταλάβει την αξία της ζωής. Άλλωστε, υπάρχουν πολλά ασπρόμαυρα ποιήματα, με γεύση ζωής. Χαρίζουν ταυτόχρονα, θετικές σκέψεις για τη ζωή και την ομορφιά της, αλλά και για την πραγματικότητα της. Υπενθυμίζουν πώς για να πετύχεις στη ζωή σου σε όλους τους τομείς, πρέπει να προσπαθείς.
«Όσο μπορείς», Κωνσταντίνος Καβάφης
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές της σύγχρονης εποχής. Ο «Αλεξανδρινός», όπως είναι γνωστός τόσο στην Κύπρο, στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, μπορεί να χαρακτηριστεί ο ποιητής των συμβόλων. Στα πλείστα ποιήματα του ο Καβάφης λειτουργεί μέσω συμβόλων. Δηλαδή, μέσω άλλων προσώπων/συμβόλων, αφήνει στους αναγνώστες να νοείται ότι μιλάει ο ίδιος.
Διαβάζοντας Καβάφη, διαπιστώνει κανείς ότι πολλά από τα ποιήματα του περιέχουν την αναμονή, τη θλίψη, την ηδονή και το αίσθημα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αρκετά ποιήματα, γραμμένα για τη ζωή και για το ταξίδι της. Δύο ξεχωριστά ασπρόμαυρα ποιήματα, με γεύση ζωής, θεωρούνται, η Ιθάκη (1911), και το Όσο Μπορείς (1913). Και τα δύο μιλάνε για το ταξίδι της ζωής, για τα εμπόδια και για τις δυσκολίες, χωρίς όμως να αφήνει την αρνητικότητα να κυριεύσει.
Χρησιμοποιεί στοιχεία θετικότητας, αισιοδοξίας και δίνει το αίσθημα της προσπάθειας, ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, το «Όσο Μπορείς», αναφέρεται στη ζωή που ονειρεύεται κάθε άτομο. Παρόλα αυτά, τονίζεται ότι, «κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον». Η αξία της προσπάθειας στη ζωή του καθενός είναι απίστευτα σημαντική. Όσο μπορείς πρέπει να προσπαθείς χωρίς εξευτελισμούς. Ο πολύς κόσμος και οι συναναστροφές, πολλές φορές προκαλούν εκμετάλλευση και εξευτελισμό της ίδιας μας της ζωής.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».
«Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος», Τάσος Λειβαδίτης
Ένας ακόμα γνωστός και σπουδαίος Έλληνας ποιητής είναι ο Τάσος Λειβαδίτης. Θα τον χαρακτήριζα ποιητή του έρωτα και της ζωής. Μέσα από τα ποιήματα του, η δίψα για τον έρωτα γίνεται εντονότερη και η αγάπη για την ανθρωπιά και το δίκιο ακόμα πιο μεγάλη. Επίσης, μπορεί να χαρακτηριστεί, ποιητής του αγώνα. Παράδειγμα ποιημάτων του αντίστοιχα, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» (1952), «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» (1950), και η «Καντάτα» (1960).
Το «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος», υπενθυμίζει στον αναγνώστη τη σημασία της προσπάθειας, της ανθρωπιάς, της ειρήνης, του αγώνα για τη ζωή και για το δίκιο. Γιατί στη ζωή πρέπει να αγωνιζόμαστε, για μας και για τους γύρω μας. «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι, για την ειρήνη και για το δίκιο». Σε κάποιες φάσεις της ζωής, θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω μας σημαντικά πρόσωπα, ακόμα καταστάσεις και ευχάριστες στιγμές μας «για να λεγόμαστε άνθρωποι».
[…] (Απόσπασμα) «Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
Όμως «μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς».
Μη ξεχνάτε να μας ακολουθείτε και στο Facebook για περισσότερα άρθρα!
