Ήταν μόλις 90 ετών και τα μάτια της έλαμπαν σαν να ήταν 20. Δεν ήταν χαζή, ούτε τρελή. Ήταν απλά ονειροπόλα. Κάθε κλικ που άκουγε, άνοιγε τα φτερά της και πετούσε. Και όλοι γύρω της την έλεγαν «η τρελή της γειτονιάς». Κι όταν την ρώτησα τι είναι αυτό που την κάνει να πετάει πάντα στα σύννεφα μου είπε μόνο μια λέξη. «Τα πάντα».
Και πάντα όταν ακούω το κλικ, τη θυμάμαι
Εκείνο το απόγευμα πήγα να της πάρω το ζακετάκι από το διπλανό κατάστημα, που είχε λατρέψει. Μα προτού περάσω την είσοδο του σπιτιού, μου είπαν να πάρω το δρόμο της επιστροφής, γιατί «η τρελή της γειτονιάς είχε πετάξει για τα ξένα».
Και έτσι πήρα το δρόμο της επιστροφής. Μα δε λύγισα. Γιατί κρατούσα στο χέρι μου το χαμόγελο της. Το οποίο δεν έβγαζε ποτέ. Εκείνη μου έμαθε το κόλπο. Γιατί μαζί φωτογραφίζαμε τις στιγμές μας, κυρίως με τα μάτια μας.
Στο δρόμο ένας περαστικός έβγαζε φωτογραφία τη σκιά του και ξάφνου, τη θυμήθηκα. Γιατί κάθε κλικ που άκουγε, άνοιγε τα φτερά της και πετούσε.
Κάθε κλικ που άκουγε, άνοιγε τα φτερά της και πετούσε
Της άρεσε ο ήχος του κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Θυμάμαι να μου λέει πως την έπαιρνε στα χρόνια της νιότης της, όπου μαζεύονταν τα παιδιά στο σχολείο για να βγάλουν τη σχολική φωτογραφία.
Και τότε με γυρνούσε στα χρόνια όπου τα παιδιά κρατούσαν το ποδήλατο στις λάσπες. Και χανόντουσαν στους δρόμους, παίζοντας τρίλιζα. Κι ας δεν τα έζησα σχεδόν καθόλου, ζωντανεύει τώρα κάθε μια σκηνή, σε μαυρόασπρο σκηνικό.
Λάτρευε το κάθε τι. Τη μελωδία του πιάνου, τον ήχο της μέλισσας. Τη μυρωδιά των λουλουδιών του κήπου της γειτονιάς. Της άρεζε να χαζεύει τα βήματα των περαστικών, ακόμα και τα βλέμματά τους. Και κάθε στραμμένο και θλιμμένο βλέμμα που έβλεπε το ρωτούσε γιατί. Και έλεγαν πως ήταν τρελή.
Αλήθεια, δεν ήταν τρελή. Ήταν απλά πολύ καλή.
Αφιέρωσε τα 90 της χρόνια, εξολοκλήρου στην φροντίδα των γύρω της. Της άρεζε, λέει, να σχηματίζει τα χαμόγελα με κόκκινο χρώμα για να φαίνονται λαμπερά στο κάθε πρόσωπο.
Οι γύρω της, δεν καταλάβαιναν ποτέ τους όμως, πως η ανθρωπιά ήταν πραγματικά αυτό το πράγμα. Να χαρίζει, να χαμογελά, να προσφέρει και να αγαπά. Κυρίως το κάθε τι που κάνει με λατρεία.
Την εκμεταλλεύονταν, την έριχναν στα πατώματα με τα λόγια τους, μα από αυτούς, έμαθε ένα κυρίως πράγμα. Κάθε τι που την τσαλάκωνε, να ανεβαίνει 3 σκαλιά πιο πάνω.
Και κάθε φορά που αναρωτιόντουσαν πως τα καταφέρνει πάντοτε και δε λυγίζει, τους έλεγε το εξής: «Ζω με τα λίγα, αλλά με τα καλά. Με τα πιο όμορφα μικρά και απλά πράγματα της ζωής».
Σ’ αρέσουν τα άρθρα μας; Στήριξέ τα! Ακολούθησε τη σελίδα του LoveLife και στο Facebook.
