Πάνε τώρα δεκαπέντε (και βάλε) χρόνια που καθόμουνα στο πρώτο ή δεύτερο θρανίο στη σχολική τάξη μαζί με τη συμμαθήτρια μου. Ήμασταν, λέει, καλές μαθήτριες, με πολλά αστέρια και «μπράβο» στα τετράδιά μας. Παρόλα αυτά θυμάμαι όταν με έπιανε η τρέλα μου ξεκινούσα και κλαψούριζα. Αθωότητα. Κυρία κυρία, εσείς με θυμάστε;
Κυρία, κυρία με θυμάστε;
[…]Την θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη δασκάλα. Με γυαλιά μυωπίας, κοκκινομάλλα και πανύψηλη. Ήμουνα περήφανη που ήταν δασκάλα μου. Την αγαπούσα και πάντα την κρατούσα από το χέρι. Την εκτιμούσα και την σεβόμουνα σαν να ήταν η μάνα μου. Από ότι μας έλεγε έμενε για αρκετά χρόνια στην Κύπρο-καταγόταν από μια πόλη της Ελλάδας. Μου έμαθε τι πάει να πει αποδοχή, συμβιβασμός και επικοινωνία. Μου έμαθε τη λέξη αλληλογραφία, το βασικό ρόλο της και γενικότερα το πόσο σημαντική ήταν (και ακόμα είναι) στη ζωή των ανθρώπων. Δεν έμεινε στα λόγια μονάχα, αλλά έβαλε στόχο να πετύχει έναν από τους πιο βασικούς της σκοπούς. Να αλληλογραφούμε με παιδιά της ίδιας ηλικίας από μία πόλη της Ελλάδας.
Ο ορισμός της αλληλογραφίας και η σημασία της
Σύμφωνα με το λεξικό «Θησαυρός» του Χρήστου Γιοβάνη η αλληλογραφία ορίζεται ως εξής: «η ανταλλαγή επιστολών, εγγράφων ή άλλων κειμένων. Η γραπτή ανταλλαγή ποιημάτων». Τι πιο όμορφο να γράφεις με μολύβι ή πένα, να συλλέγεις γραμματόσημα, να αναμένεις με ιδρωμένα χέρια να σου αποσταλεί στο γραμματοκιβώτιο σου ένα γράμμα, ένα πακέτο περιτυλιγμένο από χαρτιά γεμάτο γνώσεις;
Θα μπορούσε κανείς να πει πως η αλληλογραφία (όπως συνηθιζόταν στα παλιά χρόνια• πριν μπει καλά-καλά η τεχνολογία στη ζωή μας) είναι ένας τρόπος για να αναπτύξεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες, να μάθεις, να αναρωτηθείς και να ζήσεις για λίγο ακόμα τον ρομαντισμό. Τον ρομαντισμό με την έννοια, να ξεφύγεις λίγο από τις ηλεκτρονικές συσκευές και να αισθανθείς πραγματικός άνθρωπος και όχι ρομπότ με τα ηλεκτρονικά μηνύματα (διαβάστηκε-δε διαβάστηκε το μήνυμα) κ.ο.κ.
Η γραπτή αλληλογραφία ως το τρίτο σχολείο
Την γραπτή αλληλογραφία/γραπτή επικοινωνία θα την ονόμαζα ως τρίτο σχολείο. Τρίτο, μετά το σπίτι και το σχολικό χώρο. Σχολείο• γιατί σου μένουν εικόνες στο μυαλό. Γιατί μαθαίνεις πληροφορίες για ένα τόπο, διαφορετικό, μακριά από το σπίτι σου. Διαβάζεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί ένα σωρό πράγματα που γράφθηκαν από κάποιο άλλο άτομο. Διαβάζεις για μια καθημερινή μέρα ενός προσώπου που μένει σε άλλο μέρος, μακριά από το δικό σου. Σου περιγράφει τη ζωή του, την οικογένειά του. Σου γράφει για τα όνειρά του. Τα φαντάζεσαι και φτιάχνεις τις δικές σου εικόνες-χαρούμενες και ονειρικές.
[…] Τα θυμήθηκα όλα Κυρία κοκκινομάλλα. Όχι μόνο για την πρώτη «επιχείρηση» γραπτής αλληλογραφίας με εκείνο το κορίτσι από την Ελλάδα αλλά και για τη δεύτερη αλληλογραφία με εκείνο το κορίτσι από την Κύπρο. Για τη δεύτερη που είχαμε μεγαλώσει λίγο πιο πολύ. Και να σου πω και κάτι άλλο; Νιώθω ακόμα πιο γεμάτη-εσωτερικά, γιατί τώρα, γίναμε μεγάλα παιδιά και γίναμε και φίλες. Γνωριστήκαμε και μιλήσαμε για τα μεγάλα μας όνειρα. Για εκείνα τα όνειρα που σχηματίζουν πολύχρωμες ελπίδες. Εσείς με θυμάστε κυρία;
Μη ξεχνάτε να μας ακολουθείτε και στο Facebook για να βλέπετε κι εκεί τα θετικά μας άρθρα!
