Κατά βάθος το ξέρουμε – το αναγνωρίζουμε τις σπάνιες εκείνες μέρες που δεν έχουμε απολύτως τίποτα να κάνουμε. Που απλά ξαπλώνουμε στα βότσαλα και τα χαϊδεύουμε με τα δάχτυλά μας ή που στεκόμαστε πίσω από το παγωμένο τζάμι, πίνοντας ένα ζεστό τσάι και κοιτάζοντας τα φωτάκια στο απέναντι μπαλκόνι.
Το νιώθουμε, τότε, πραγματικά, πως το πραγματικό μυστικό της ευτυχίας, βρίσκεται στο γνήσιο ενδιαφέρον που δείχνουμε στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Στο πώς μυρίζει το κεφάλι του παιδιού μας και στους σκληρούς κόμπους στα δάχτυλα του συντρόφου μας…
Το παρακάτω ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο:
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματακαι με τα πιο μικρά…Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.Πολύ…Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.Πολύ…Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.Και που τραγουδάω… μερικές φορές…Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.Και ευωδιές που με γοητεύουν…
— Οδυσσέας Ελύτης
