Κάθε φορά που ένα αστέρι πέφτει, θυμάμαι τα λόγια του. Και κάθε στιγμή που η καταιγίδα στάζει το μαύρο της χρώμα στο πρόσωπό μου, θυμάμαι τα λόγια του. Να αγαπάς τη ζωή, ό, τι κι αν σου συμβαίνει. Σκέψου. Μετά από τον δυνατό αέρα, η βροχή. Μετά;
Αγαπούσε πάντα τη ζωή
Δεν ήταν ούτε 20, ούτε 40, ούτε 80. Δεν ήξερε καν την ηλικία του. Αγαπούσε, όπως έλεγε, πάντα τη ζωή. Όσες σκοτούρες, όσες αρνητικές σκέψεις είχε, σκεφτόταν πάντα αυτό. Μετά από τον δυνατό αέρα, η βροχή. Μετά;
Αυτός δεν ήξερε ούτε γράμματα. Κρατούσε όμως πάντα στην τσέπη του μία πένα και ένα τσαλακωμένο χαρτί. «Μπορεί να το χρειαστώ ανά πάσα στιγμή», μου έλεγε όταν τον ρωτούσα. «Ίσως συμβεί κάτι απρόοπτο». Ήταν πάντοτε προετοιμασμένος. Κι ας δεν ήξερε το αύριο του.
Αγαπούσε πάντα τη ζωή. Δεν ήξερε γράμματα, παρόλα αυτά ήξερε να ζωγραφίζει. Ζωγράφιζε, συχνά, όπως μου έλεγε, τη ζωή. Κάποτε με γκρίζα μολύβια, κάποτε με πολύχρωμα. Μερικές φορές, χρησιμοποιούσε πλαστικό μπαλόνι για κορμί της ζωής.
Τον ρώτησα πολλές φορές γιατί
«Γιατί πλαστικό μπαλόνι, για το κορμί της σπουδαίας ζωής;», τον ρώτησα πάμπολλες φορές. Μου εξηγούσε λοιπόν, πως η ζωή ήταν σαν το μπαλόνι. Μπορεί να σπάει όταν πια δεν αντέξει. Όμως δε διαλύεται και δεν χάνεται ποτέ. Μένει το γύρω της, το «είναι της» και έχει την ευκαιρία, αφού μπορεί, αλλά αν θέλει και η ίδια να ξαναγεννηθεί και να πετάξει ξανά.
Άλλωστε όπως, μου επαναλάμβανε συνεχώς, μετά τον δυνατό αέρα, έρχεται η βροχή. Μετά όμως;
Δεν έρχεται το φως; Ίσως το ουράνιο τόξο και εν τέλει ο γαλάζιος ουρανός;
Τα λόγια έγιναν πράξη
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να χαζεύω τον ουρανό, περισσότερο το χειμώνα. Να προσπαθήσω να αντιληφθώ, πράγματι ότι συμβαίνει αυτό, όπως μου τόνισε εκείνος. Ότι μετά από κάτι αρνητικό, μπορεί να έρθει μια ηλιαχτίδα. Την ημέρα που αποφάσισα να το πράξω, είχα την ανάγκη να τον έχω μαζί μου. Να μου μιλάει για ώρες για την σπουδαία ζωή και να ανακαλύψουμε μαζί τα μυστικά του ουρανού.
Δεν τον πρόλαβα όμως. Είχε πετάξει. Είχε χαθεί. Έτσι πήρα το πλαστικό μπαλόνι που είχε στις ζωγραφιές του για τη ζωή και το φούσκωσα ξανά. Το πήρα μαζί μου, έστω και έτσι, αφού δεν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος. Τα λόγια έγιναν πράξη λοιπόν.
Παρακολουθούσα τον ουρανό πως όσο γαλάζιος κι αν ήταν εκείνη τη μέρα, είχε γύρω του κάποια σύννεφα. Άσπρα, γκρίζα και κάποια άλλα μαύρα. Αφού προηγήθηκε ένας δυνατός άνεμος, σαν έπαιρνε τον κόσμο μαζί του, ήρθε η μπόρα. Μετά τη βροχή, παρατήρησα εκείνη την ελπίδα που ήθελα πάντοτε να βρω. Εκείνο το γαλάζιο, έστω και μικρό σημαδάκι. Εκείνη την ένδειξη ότι ξεκινούσε η βροχή, να παίρνει το δρόμο της επιστροφής.
Και έτσι, ήταν πάλι όλα, όπως ήταν πριν. Ήρεμα, ισορροπημένα…και προπάντων με ίχνη ελπίδας και ομορφιάς. Με το μπαλόνι συντροφιά.
Σ’ αρέσουν τα άρθρα μας; Στήριξέ τα! Ακολούθησε τη σελίδα του LoveLife και στο Facebook.
