[…] Την παρακολουθούσε κάθε φορά που χάζευε τ’ άστρα.
Κι όλο τα χάζευε και έλαμπαν τα μάτια της.
Και αυτός χωρίς σταματημό την κοίταζε,
και η λάμψη της γινόταν ακόμα πιο φωτεινή.
Έκανε ευχές στ’ άστρα, του έλεγε.
Έκανε, για να γίνουν τα όνειρα του κόσμου πραγματικότητα.
Για να σφίξουν τα σώματα, έλεγε, και να ενωθούν.
Για να κλείσουν οι πληγές και να εμφανιστούν τα χαμόγελα.
Την παρακολουθούσε κάθε φορά που το σούρουπο έκανε την εμφάνισή του,
Εκεί που το σούρουπο έκλεινε το μάτι στους ερωτευμένους.
Εκεί που το σούρουπο χαμογελούσε γλυκά στους περαστικούς.
Και εκεί ήταν που οι ευχές ξεκινούσαν να παίρνουν προς.
Και μετά ερχόταν το σκοτάδι, συντροφιά με τ’ άστρα.
Και αυτή χαμογελούσε στ’ άστρα, του έλεγε.
Γιατί αυτά κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα.
Και αυτός γελούσε και την φιλούσε γλυκά.
Και κάθε φορά που ένα αστέρι έπεφτε,
Το όνειρο της γινόταν πραγματικότητα.
Την φιλούσε και την ερωτευόταν ξανά και ξανά.
Αυτό ονειρευόταν εκείνη.
Και ένιωθε την αγάπη του. Το όνειρό της.
Η ουσία του ποιήματος
Η αγάπη συνοδεύεται πάντοτε από λέξεις-κλειδιά που πολλές φορές, αυτές την κάνουν να παραμένει ζωντανή και δυνατή. Η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένα όνειρο, το οποίο γεννιέται από ένα αστέρι που πέφτει από τον ουρανό. Η στιγμή όπου το σούρουπο κάνει την αρχή, και ακολούθως το σκοτάδι με τα αστέρια, η στιγμή της μαγείας του πεσίματος, ακόμα και η λάμψη του στον ουρανό, κάνουν το σκηνικό ακόμα πιο μαγευτικό, σαν αυτή του έρωτα και της αγάπης. Δεν είναι τυχαίο, που όταν ένα αστέρι πέφτει όλοι γουρλώνουμε τα μάτια και «τρέχουμε» για να κάνουμε μία ευχή. Το ότι πέφτει «κάτι» από τον ουρανό, είναι σπουδαίο. Γιατί να μην αφήσουμε την φαντασία μας να απλωθεί και αυτή στο μπλε σκούρο του ουρανού και γιατί να μην δώσουμε την ευκαιρία ενός ονείρου να γίνει πραγματικότητα;
