Είναι γεγονός ότι η ευτυχία στη ζωή είναι ένας από τους βασικότερους λόγους για να χαμογελάμε. Αυτή η λέξη συνήθως κρύβεται πίσω από τα «μικρά» και «αθώα». Αρκετές φορές χάνεται αλλά έχει τη δύναμη να ξαναδημιουργηθεί. Πολλές στιγμές χρειάζεται «την ευτυχία, να την κυνηγάς» γιατί με αυτή ο κόσμος γίνεται πιο χαρούμενος.
«Την ευτυχία, να την κυνηγάς»
Αυτή ήταν εκεί κάθε βράδυ,
Και αυτός εκεί κάθε απόγευμα.
Στο ίδιο σημείο, στο ίδιο παγκάκι.
Με συντροφιά κάποτε το σκοτάδι,
Κάποτε το ηλιοβασίλεμα, κάποτε τη βροχή.
Ποτέ τους όμως τον ήλιο.
Αυτή μετρούσε τ’ άστρα,
Αυτός τις σταγόνες της βροχής.
Και ύστερα χανόντουσαν στις σκέψεις τους.
Και οι δύο ήταν με χαμόγελο,
Σε κάθε τους στιγμή,
Ώσπου μια μέρα συναντήθηκαν,
Στο ίδιο σημείο, στο ίδιο παγκάκι.
Και χαμογέλασαν και γέλασαν,
Και ίσως-λέω ίσως να ερωτεύθηκαν,
Την ίδια την στιγμή.
Και τα κορμιά ενώθηκαν,
Και η ευτυχία ήρθε,
Και οι κόσμοι τους έγιναν ένα.
Ώσπου μια μέρα εκείνος σκυφτός,
Κάθισε στο παγκάκι, το απόγευμα, μοναχός.
Ρώτησε το ηλιοβασίλεμα πού είναι η ευτυχία.
Και πέρασαν μέρες και νύχτες,
Πρέπει να ήταν δεκάξι,
Μέχρι που αυτή ήρθε αυτή ξανά, στο ίδιο παγκάκι.
«Πού είναι η ευτυχία», τη ρώτησε.
«Εκεί που την άφησες και μ’ άφησες», απάντησε.
«Και εσύ πού την βρήκες ξανά;», ξαναρώτησε.
«Σε κυνήγησα και τη βρήκα», απάντησε.
Ουσία του ποιήματος
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολες. Σε μία σχέση πολλά μπορούν να συμβούν και αυτό που πρέπει να γίνεται κάθε φορά είναι η ήρεμη συζήτηση. Αυτή λοιπόν και αυτός ερωτεύθηκαν «κεραυνοβόλα» και αγαπήθηκαν. Η μέρα όμως του χωρισμού δεν άργησε να έρθει. Διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι και οι δύο πληγώθηκαν γι’ αυτό και εκείνος «καθόταν σκυφτός», και μετρούσε τις μέρες. Αυτή λέει «εκεί που την άφησες (την ευτυχία) και μ’ άφησες», δείχνοντας το παράπονό της. Παρόλα αυτά, ένιωθαν και οι δύο τους πως η αγάπη τους μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Οι μέρες χώρια, έμοιαζαν βουνό. Αυτή όμως «κυνήγησε την ευτυχία», δηλαδή αυτόν. Τον «βρήκε», και την βρήκε (την ευτυχία), ξανά. Και όλα αργότερα φτιάχτηκαν και ενώθηκαν.
