Ο Κάτω Δρυς ανήκει στην Επαρχία Λάρνακας και είναι ένα από τα ορεινά χωριά που αξίζει να επισκεφτείς λόγω των ανθρώπων του και φυσικά λόγω της παράδοσής του.
Το «ξεχωριστό» της κοινότητας
Το χωριό σε μαγεύει ήδη από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στα πέτρινα, στενά σοκάκια, θαυμάζοντας την ίδια ώρα τα πετρόκτιστα παραδοσιακά σπίτια και γραφικά αρχιτεκτονικά, χρωματιστά μπαλκόνια. Αν επισκεφτείς το χειμώνα τη συγκεκριμένη κοινότητα να είσαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα κρύβεται στα ζεστά του σπιτάκια συντροφιά με το τζάκι. Παρόλα αυτά είμαι απόλυτα σίγουρη ότι κανείς από τους 130 μόνιμους κατοίκους δε θα σου αρνηθεί να του κάνεις παρέα εφόσον η απλότητα και η φιλοξενία, είναι αυτό που τους κάνει ξεχωριστούς.
–>Μη ξεχάσεις να περπατήσεις με την ομπρέλα σου στα σοκάκια. Είναι ο κατάλληλος και ο πιο ρομαντικός τόπος για να περπατήσεις συντροφιά με τις βροχές!
–>Μη διστάσεις να πιεις το ζεστό ή ακόμα και το κρύο σου ρόφημα στο κεντρικό καφενάκι του χωριού ή να φας παραδοσιακό φαγητό στο εστιατόριο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω.
–>Αξίζει να θαυμάσεις τα μικρά μαγαζάκια παραδοσιακών εδεσμάτων, δοκιμάζοντας γεύσεις και φυσικά, μυρωδιές.
–>Ετοίμασε και μία βαλίτσα ταξιδιού με όλα τα απαραίτητα. Τα αγροτουριστικά καταλύματα σε περιμένουν να περάσεις μία αξέχαστη βραδιά!
Γιατί Κάτω Δρυς και όχι κάτι άλλο;
Το όνομα του χωριού, κάλλιστα, συνδέεται με τους δρύες, τις βελανιδιές, οι οποίοι στα παλιά χρόνια κοσμούσαν την περιοχή. Λέγεται ότι παλιότερα υπήρχε και Κάτω και Πάνω Δρυς και τους χώριζε ένας πελώριος δρυς. Με το πέρασμα του καιρού το πάνω χωριό διαλύθηκε φτάνοντας σήμερα να υπάρχει ζωή στον Κάτω Δρυ.
Τα μουσεία της κοινότητας και η σημασία τους
Πέραν από το φαγητό, το ποτό και τις άπειρες φωτογραφίες που μπορείς να βγάλεις κατά την περιπλάνησή σου στο χωριό, αξίζει να επισκεφτείς και το Μουσείο Μέλισσας και Κεντήματος το οποίο ιδρύθηκε με αφοσίωση και αγάπη στην παράδοση από κύριο Ιάκωβο και τη γυναίκα του, Έλλη Κορνιώτη. Να’ σαι σίγουρος ότι με την επίσκεψή σου στα μουσεία, θα γευτείς σπιτικά λεμονάδα με μέλι.
Το μουσείο αποτελείται από επτά δωμάτια με πάνω από χίλια εκθέματα και μία αυλή γεμάτη ιστορία. Τα δωμάτια φιλοξενούν το θέμα της μέλισσας, πολλά αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν στους παλιούς καιρούς της Κύπρου και φυσικά το κέντημα το οποίο φιλοξενείται σ’ ένα νεοκλασικό σπίτι. Το δωμάτιο της «μέλισσας» περιέχει κυψέλες, κηρήθρες, παλιές μελισσοκομικές στολές και μπόλικες φωτογραφίες. Αξίζει να σημειωθεί το δωμάτιο το οποίο είναι αφιερωμένο στο κέντημα, μιας και Κάτω Δρυς είναι ένα από τα χωριά που οι κάτοικοι ήταν κεντητάρηδες και κεντηματέμποροι. Στην εξόρμησή σου, αναζήτησε την κυρία Παναγιώτα η οποία θα σου μιλάει για τις ώρες για την ασχολία της με το Λευκαρίτικο κέντημα και την αγάπη της για την παράδοση.
Ενδιαφέρον στο χωριό, είναι και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης το οποίο αναβιώνει μνήμες. Πρόκειται για την οικία του Γαβριήλ και της Ελένης Παπαχριστοφόρου, η οποία έπειτα από το θάνατό τους βρίσκεται υπό την προστασία του Τμήματος Αρχαιοτήτων. Στην είσοδο του αρχοντόσπιτου μπορείς να δεις παλιές φωτογραφίες των κατοίκων στα σοκάκια του Κάτω Δρυ, στιγμές στα καφενεδάκια, στις δουλειές τους οι οποίες φαντάζουν όλο και πιο πολύ ζωντανές. Ακολούθως μπορείς να επισκεφτείς και το υπόλοιπο σπίτι• ένα ολοκληρωμένο σπίτι αγροτών βλέποντας και μαθαίνοντας πώς ήταν η καθημερινή, παραδοσιακή ζωή των προγόνων μας.
Το «μαδράτζι», το αμυγδαλωτό και τα βλασκούθκια
Στο κέντρο της κοινότητας επιβάλλεται να επισκεφτείς «Το μαδράτζι της γιαγιάς». Ένα μικρό μαγαζί παραδοσιακών εδεσμάτων με μπόλικες γεύσεις και εικόνες της κυπριακής παράδοσης. Εκεί, θα συναντήσεις την κυρία Λυγία. Η γλυκιά κυρία, η οποία φτιάχνει νοστιμότατες τρεμυθόπιτες, διάφορα άλλα εδέσματα όπως επίσης και το περίφημο γλυκό αμυγδάλου. Το γλυκό του χωριού το οποίο συνηθιζόταν να φτιάχνεται από τις νοικοκυρές. Και φυσικά η παράδοση συνεχίζεται!
Λίγο πιο πέρα, στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού θα δεις και τον κύριο Δημήτρη. Έναν άνθρωπο πολυάσχολο με ανήσυχο πνεύμα. Ασχολείται με την κυπριακή χειροτεχνία, φτιάχνοντας αγιογραφίες, ζωγραφίζοντας με πυρογράφο χειροποίητα βλασκούθκια (αλλιώς το κολότζιη στο οποίο οι πρόγονοί μας διατηρούσαν νερό ή κρασί στη δουλειά τους). Το ντύσιμο και το δέσιμο λαμιντζάνων και καρεκλών με τον παραδοσιακό, κυπριακό τρόπο, σίγουρα δε θα έλειπε από τη ζωή και τη συνήθεια του κύριο Δημήτρη.
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το μαγαζάκι με μία λέξη… παράδοση. Ή μάλλον…όχι μόνο το μαγαζάκι αλλά και ολόκληρο το χωριό.
